به نقل از «قدس آنلاین»

مقصود از روایت «حب علی حسنة، لا یضر معها سیئه» چیست؟

تاریخ انتشار: ۱۵ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۴۹۶۷۴

در معنی حدیث شریف «حُبُ‏ عَلِیٍ‏ حَسَنَةٌ لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ وَ بُغْضُ عَلِیٍّ سَیِّئَةٌ لَا یَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة» که از احادیث معروفی است و هم اهل سنت و هم شیعیان در فضلیت امیرالمؤمنین(ع) از پیامبر(ص) نقل کرده‌اند می‌توان گفت: پیامبر(ص) فرمود «حُبُ‏ عَلِیٍ‏ حَسَنَةٌ لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ وَ بُغْضُ عَلِیٍّ سَیِّئَةٌ لَا یَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة»؛ یعنی «دوستی علی بن ابی طالب حسنه‌ای است که با وجود آن، هیچ سیئه‌ای، آسیب نمی‌رساند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

و دشمنی با علی سیئه‌ای است که با وجود آن، هیچ حسنه‌ای مفید نخواهد بود».
در مورد صحت این حدیث برخی اشکال کرده‌اند که لازمه‌ی قبول صحت این حدیث اباحه‌گری است؛ زیرا هر دوستدار علی می‌تواند به استناد این حدیث هر گناهی را بدون واهمه‌ای انجام دهد؛ چون طبق این حدیث، هیچ گناهی به دوستدار علی، ضرری و آسیبی نمی‌رساند؛ بنابراین با چنین منطقی، می‌توان گفت شما علی را دوست داشته باش و در عین حال هر گناهی را مرتکب شو چرا که ضرری متوجه شما نیست.
در حل این اشکال برخی گفته‌اند دوستی نسبت به هر محبوبی، مانع انجام کاری است که محبوب از آن ناخوشنود می‌شود؛ بنابراین اگر شما دوستدار علی باشید اصلا کاری که علی از آن ناخوشنود می‌شود انجام نمی‌دهید؛ بر این اساس معنی حدیث این است که دوستی علی حسنه‌ای است که با آن، سیئه‌ای شکل نمی‌گیرد تا  آسیبی به دوستدار علی برساند.

این پاسخ چندان کافی نیست؛ زیرا درست است که دوستی و محبت، اجمالا از انجام کارهای نامطلوب نزد محبوب جلوگیری می‌کند؛ اما موارد نقض هم دارد؛ و در بسیاری موارد، محب به کارهای نامطلوب نزد محبوب گرفتار می‌شود تا جایی که موجب قطع و قهر محبوب از محب می‌شود؛ علاوه بر این که این تفسیر، خلاف ظاهر جمله «لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ» است چون ظاهر معنای این جمله این است که سیئه‌ای شکل می‌گیرد اما سیئه‌ی شکل‌گرفته ضرر نمی‌رساند.                                                                                                           
دقت در کلمات بکاررفته در این حدیث اشکال فوق الذکر را برطرف می‌کند؛ و باید گفت این حدیث نه تنها مجوز اباحه‌گری نیست بلکه حتی هشداری است به محب که در دام اباحه‌گری گرفتار نشود.
توضیح این که در ابتدای حدیث سخن از «حب علی» است؛ بنابراین مفروض بحث، ثبوت محبت نسبت به علی است؛ بعد می‌گوید «لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ» و نمی‌گوید «لَا یَضُرُّهَا سَیِّئَةٌ» یعنی علاوه بر اصل ثبوت محبت، قید و شرط «مَعَهَا» را اضافه می‌کند؛ این شرط، همان شرط معیت و بقاء محبت با محب است؛ بر این اساس «لایضر» مقید و مشروط به معیت و بقاء محبت است؛ پس در صورتی سیئه، ضرر نمی‌رساند که این معیت و بقاء محبت ادامه داشته باشد؛ خود این شرط و قید معنی‌اش این است که نوعی از سیئه در کار است که آمدنش نافی محبت است؛ زیرا اگر چنین سیئه‌ای در کار نباشد، شرط معیت و بقاء و ادامه، بی‌ معنی و لغو می‌گردد؛ پس ما دو نوع سیئه داریم یک نوع، سیئه‌ای که نافی محبت امیرالمؤمنین نیست و یک نوع سیئه‌ای که نافی محبت او است؛ بنابراین روایت نه تنها اباحه‌گری را تجویز نمی‌کند بلکه هشدار می‌دهد که گناهانی هست که چنان آسیب می‌رساند که نافی محبت علی است؛ و انسان محب را از چنین سرمایه‌ گرانبهائی محروم می‌کند؛ پس محب باید مواظب باشد گرفتار چنین گناهانی نشود؛ و درین صورت است که ضرری متوجه او نیست، و از سوی دیگر به محب امید می‌دهد که گناهانی هم وجود دارد که توان آسیب‌رسانی به محب و محبت را ندارند و به آن ضرر نمی‌رساند؛ و بنابراین محب با گرفتاری به گناه نباید به ناامیدی گرفتار شود؛ ولی از سوی دیگر این دو نوع از گناه مشخص نشده است که چه چیزی و چگونه هستند؛ و این موجب می‌شود محب بین خوف و رجاء باقی بماند نه گرفتار یأس شود؛ چون گناه انجام شده احتمال بی‌ضرر بودن دارد؛ و نه گرفتار بی‌خیالی از گناه شود و فکر کند هیچ گناهی به محبت و نیک‌بختی او آسیب نمی‌رساند؛ چون گناه انجام شده احتمال دارد که نافی محبت باشد؛ پس محب هم امید دارد و هم نگران است؛ و این حال بین خوف و رجاء بودن خود از حالات مطلوب برای سالک است؛ بنابراین اشکالی به روایت وارد نیست و روایت مذکور دارای استحکام عقلانی و منطقی است.

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: دوستدار علی اباحه گری سیئه ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۴۹۶۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ملاصدرا و محبت کردن

خبرگزاری علم و فناوری آنا- آزاده پورحسینی؛ ملاصدرا یک فیلسوف ایرانی و انسان خردمندی بود. او می‌گفت محبت و مهربانی خیلی مهم است. ملاصدرا معتقد بود مهربانی به معنای رفتار ملایم و توجه به خواست دیگران است. او فکر می‌کرد که محبت و مهربانی دنیا را جای بهتری می‌کند. یک نمونه مهربانی این است که وقتی کسی غمگین و ناراحت بود، او را به گرمی در آغوش بگیرید یا بگذارید دوستان تان با اسباب بازی‌هایتان بازی کنند. مهربانی اصولاً به معنی کمک به دیگران در زمانی است  که به آن نیاز دارند. ملاصدرا معتقد بود که حتی کارهای کوچک محبت آمیز می‌تواند تأثیر زیادی بگذارد. به کار بردن کلماتی مانند «متشکرم» یا «لطفاً» می‌تواند افراد را خوشحال کند. وقتی کسی مهربان است همه او را دوست دارند،‌ بنابراین از دید بقیه مانند ابرقهرمانی با قلبی مهربان به نظر می‌رسید.

همه موجودات زنده مخلوق خداوند تبارک و تعالی هستند. بنابراین محبت را نباید تنها نسبت به انسان‌ها داشت. ازاین‌رو آبیاری گیاهان برای کمک به بزرگ شدن آنها یا غذا دادن به حیوانات نیز محبت‌آمیز است. به عقیده ملاصدرا وقتی مهربان باشید تمام جهان نیز با شما مهربان خواهند بود. با ابراز محبت به همه (بدون چشم‌داشت)،‌ تبدیل اخم به لبخند می‌توانید گام‌های بلندی را به سوی مهربانی بردارید. ملاصدرا معتقد بود که دنیا برای شاد بودن به مهربانی بیشتری از جانب انسان‌ها نیاز دارد. مهربانی حتماً به این معنی نیست که باید کارهای خیلی بزرگ بکنید، گوش دادن به صحبت دوستان تان زمانی که به شخصی نیاز دارند نیز مهربانی به حساب می‌آید. به عقیده ملاصدرا «مهربان بودن» همیشه کار درستی است. افکار و دیدگاه‌های ملاصدرا در مورد محبت و مهربانی همچنان بر مردم سراسر جهان تأثیر می‌گذارد. مهم این است که درس‌های ملاصدرا را به خاطر بسپاریم و هر روز تلاش کنیم به انسان بهتری تبدیل شویم.

ایستگاه فکر

آیا مهربانی فقط بین انسان‌ها است؟ یعنی فقط انسان‌ها باید با هم مهربان باشند؟

داستان کوتاه

روزی روزگاری دختر کوچک مهربانی بود به نام لیلی.

لیلی عاشق حیوانات بود و همیشه میان وعده‌هایش را با گربه‌ها و سگ‌های ولگرد تقسیم می‌کرد.

یک روز لیلی یک گنجشگ زخمی را پیدا کرد که در خیابان سرگردان بود، بنابراین او را به خانه برد و از او نگهداری کرد.

گنجشگ رفته رفته حالش بهتر شد. او با خوشحالی پرواز می‌کرد و روی شانه‌های لی لی می‌نشست تا قدردانی خودش را ابراز کند.  

لیلی اسم گنجشک را جوجو گذاشت و آنها بهترین دوستان هم شدند و هر روز با هم در پارک بازی می‌کردند.

یک شب طوفانی، جوجو ناپدید شد و لیلی دلش شکست. او همه جا را گشت و زیر باران شدید نامش را صدا زد.

بالاخره لیلی جوجو را زیر یک درخت در حالی دید که می‌لرزد. او را در آغوش گرفت و به خانه آورد تا کنار شومینه خشک شود. از آن روز به بعد، لیلی و جوجو جدایی ناپذیر بودند، همیشه مراقب یکدیگر بودند. لی لی گنجشکش را در قفس نمی کرد بلکه با محبت با او برخورد می‌کرد. دوستی آنها اهمیت محبت و مهربانی را نسبت به همه موجودات زنده به همه افراد محله آموخت. آنها همیشه با خوشی و شادی کنار هم زندگی کردند.

انتهای پیام/